شعر هایم را
در لا به لای خیالات و اوهام
گم کرده ام.
در لا به لای کلام
کلام بی احساس و عاقلانه ام
که هیچ وقت خدا
با حرف دلم
به تفاهم نرسید
و نگاه هایم
در شوراب اشک های نامفهوم
به انهدام کشیده شدند
و دیگر
حرفی برایم نمانده
تمام حرف هایم را
در زمان قحطی اندیشه و نظر
فرو برده ام
برای نجات افکار نحیف خودم
و حالا
تنها دلی برایم مانده
که برای روز مبادا
در سینه پنهانش کرده ام
روزی که دیگر عقل
به تحلیل رفته باشد
و عشق
تنها-عشق-
چاره ی زنده ماندن تن نحیفم باشد
تنها عشق!